MENU
Kiedy wstać, kiedy klęknąć, kiedy usiąść podczas Mszy św.
Aktualnie mija 12 lat od wprowadzenia w Polsce nowego wydania Ogólnego Wprowadzenia do Mszału Rzymskiego (25.02.2004). Sprawdźmy w jakim zakresie stosujemy się uczestnicząc w Liturgii Mszy św. do jego zaleceń.
W czasie Mszy św. po podniesieniu kielicha z Najświętszą Krwią Chrystusa kapłan przyklęka. Rozlega się wtedy dzwonek wykonany przez ministranta. Ten dzwonek nie jest pustym dźwiękiem. Jest zachętą i wzbudzeniem uwagi u wiernych uczestniczących w liturgii. To znak, który zachęca wiernych do tego, by powstać na aklamację po przeistoczeniu. Owa aklamacja przyjęła w obecnym wydaniu Mszału Rzymskiego cztery wersje. Niezależnie od wykorzystanej w liturgii wersji jest wyznaniem Tajemnicy Wiary, Misterium Fidei, że Chrystus umarł na krzyżu i zmartwychwstał dla zbawienia każdego człowieka, jak wcześniej zapowiedział, oraz że na końcu czasów przyjdzie powtórnie, aby pokonać ostatecznie zło.
Nowe Ogólne Wprowadzenie do Mszału Rzymskiego (2002) mówi wyraźnie, że lud wypowiada lub śpiewa aklamację po przeistoczeniu w pozycji stojącej. Również wskazania Episkopatu Polski po ogłoszeniu nowego wydania Ogólnego Wprowadzenia do Mszału Rzymskiego przyjęte na 331 Zebraniu Plenarnym Konferencji Episkopatu Polski z dnia 9 marca 2005 r., zwłaszcza punkty 48-51 zalecają wiernym stosowanie odpowiednich postaw w czasie liturgii Mszy św. Zajrzyjmy do przywołanego tekstu:
48. Wierni stoją: od wejścia kapłana aż do kolekty włącznie; podczas śpiewu przed Ewangelią, w czasie Ewangelii, wyznania wiary i modlitwy powszechnej, od wezwania: Módlcie się, aby, aż do Baranku Boży, z wyjątkiem modlitwy epikletycznej i słów przeistoczenia; w czasie modlitwy po Komunii i zakończenia Mszy świętej.
49. Wierni mogą siedzieć: w czasie czytań i psalmu responsoryjnego; w czasie homilii; w czasie przygotowania darów; w czasie rozdzielania Komunii świętej i milczenia po niej.
50. Wierni klęczą: w czasie modlitwy epikletycznej i przeistoczenia (wierni klękają na epiklezę, a wstają przed aklamacją po przeistoczeniu); na słowa: Oto Baranek Boży; Panie, nie jestem godzien; mogą klęczeć w czasie przyjmowania Komunii świętej, jeżeli taka forma została przyjęta we wspólnocie; mogą klęczeć od śpiewu Święty do doksologii: Przez Chrystusa, z Chrystusem, jeśli taki zwyczaj istnieje we wspólnocie (zob. OWMR 43).
51. Ludzie w starszym wieku, słabi i chorzy, mogą siedzieć w czasie całej Mszy świętej i nienależy ich niepokoić. Podobnie w kaplicach szpitali i zakładów specjalnych trzeba uwzględnić stan zdrowia uczestników.
Zauważyliśmy w naszym kościele podczas odprawiania Mszy św. po podniesieniu niepewność wiernych, różne ich zachowania. Pragnąc pomóc wszystkim w skupionym, pozbawionym rozproszeń przeżywaniu liturgii zachęcamy wszystkich, zgodnie z obowiązującymi obecnie zaleceniami liturgicznymi do zachowania postawy stojącej w czasie aklamacji po przeistoczeniu. Jednocześnie prosimy stosujących się do zalecenia, by łaskawym okiem spojrzeli na tych, którzy nie wstaną. Czasem sił braknie, czasem uwagi, kiedy indziej przekonania, czy pokory do tego, żeby odstąpić od wcześniej wpojonego nawyku i przyjąć nowy, właściwy. To zrozumiałe. Nie należy się na to denerwować.
Ze swej strony zapewniamy, że nasza duszpasterska troska o liturgię nie jest wymierzona przeciwko komukolwiek. Jest podobna do Waszej dbałości, o której słyszeliśmy chociażby podczas rozmów w czasie wizyty kolędowej. Z tą tylko różnicą, że Wasza dbałość o liturgię, dbałość wiernych jest powinnością, przywilejem, nasza, duszpasterzy - obowiązkiem. Zapewniamy również, że delikatnie i dyskretnie będziemy przypominać nawet w czasie liturgii o ujednoliceniu postawy i jej dostosowaniu do obowiązujących od kilkunastu lat przepisów.
Liczymy na to, że nasza zachęta spotka się ze zrozumieniem wszystkich wiernych.
Jeśli tak się stanie - wszyscy będziemy się cieszyć.
Wszyscy podejmiemy kolejną refleksję nad uświadomionym, ujednoliconym i dostosowanym do wskazań Kościoła przeżywaniem innego obrzędu Mszy św.
Ze swej strony zapewniamy, że nasza duszpasterska troska o liturgię nie jest wymierzona przeciwko komukolwiek. Jest podobna do Waszej dbałości, o której słyszeliśmy chociażby podczas rozmów w czasie wizyty kolędowej. Z tą tylko różnicą, że Wasza dbałość o liturgię, dbałość wiernych jest powinnością, przywilejem, nasza, duszpasterzy - obowiązkiem. Zapewniamy również, że delikatnie i dyskretnie będziemy przypominać nawet w czasie liturgii o ujednoliceniu postawy i jej dostosowaniu do obowiązujących od kilkunastu lat przepisów.
Liczymy na to, że nasza zachęta spotka się ze zrozumieniem wszystkich wiernych.
Jeśli tak się stanie - wszyscy będziemy się cieszyć.
Wszyscy podejmiemy kolejną refleksję nad uświadomionym, ujednoliconym i dostosowanym do wskazań Kościoła przeżywaniem innego obrzędu Mszy św.