MENU
Jest taka refleksja kaznodziejska na niedzielę Zmartwychwstania Pańskiego. To zastanawiające, że Chrystus po zmartwychwstaniu nie ukazał się swym prześladowcom i oprawcom. Ominął żołnierzy z plutonu egzekucyjnego, Piłata, Annasza, Kajfasza. Srogiego Malchusa. Dotarł do Marii Magdaleny, Piotra, Jana, Tomasza, Kleofasa. Ominął tych, dla których był ofiarą, spotkał się z tymi, którzy uznali Go za swego Mistrza. Zależało Mu wyraźnie na utwierdzaniu dobra. A może tylko ewangelie milczą na ten temat. Może Chrystus objawił się również swym oprawcom i prześladowcom po zmartwychwstaniu, tyle, że oni nie byli w stanie Go dostrzec.
Zło zajęte samo sobą. Niezdolne rozpoznać i uznać obecnego Dobra. Byłaby to jeszcze bardziej smutna wizja, niż ta pierwsza.
Przemineła Wielkanoc? Od nas zależy. Może ledwie na dobre się nie zaczęła?
W piątek, 18 marca, tuż po odprawieniu rekolekcji parafialnych przeszliśmy
drogą krzyżową
deptakiem naszego osiedla. Nie uczestniczyli w niej wolontariusze z Pradni Pomoc bliźniemu. Towarzyszyli nam świadczac tą pomoc w miejscu pracy. Proboszcz poprowadził rozważanie stacji V w ich imieniu. Takich Szymonów jest całkiem sporo wokół nas. Oni nie są spośród nas, a jednak są wokół nas. Czasem nie są ochrzczeni. Czasem przyjęli chrzest, ale pogubili się w swej wierze. Niemniej jednak wychodzi z nich dobroć, której - ze wstydem to stwierdzam - w sobie nie dostrzegam.
Ja mam do dyspozycji łaskę, modlitwę, adorację, sakramenty, swoje ulubione miejsce w kościele. Oni nie. Tymczasem spotykam ich przy cierpiącym, zanim podejmę decyzję, żeby samemu odwiedzić i pocieszyć cierpiącego.
Moje poczucie posiadanej racji, przynależenia do Kościoła na wyłączność może uśpić moją gorliwość, mój ewangeliczny zapał. Może stać się niebezpieczne, o ile nie zaowocuje kolejnymi czynami miłosierdzia. Wprowadziłeś mnie do Kościoła przez bramę chrztu. To jest dar, za który jestem wdzięczny. W równej mierze jest to jednak zobowiązanie do dobroci wobec bliźnich. Dobroci wobec Ciebie. Spraw, żebym o tym nie zapominał.
Jedna z róż różańcowych wcieliła się w płaczącą niewiastę: Głosisz Panie imię Twego Ojca kobietom w zgromadzeniu które zebrało się z nienawiści. Głosisz imię Twego Ojca wobec ludzi, których zgromadziło nie poszanowanie Boga, lecz odrzucenie Go.
Odprawiamy drogę krzyżową. Tutaj naturalny i dobrze obecny wydaje się znak krzyża. Naturalny wydaje się uśmiech. Naturalna wydaje się życzliwość i pojednanie. Naturalną jest wspólna modlitwa i chęć przebaczenia naszym winowajcom. Naturalny wydaje się wspólny śpiew wielu pokoleń. Dobrze modlić się w takim zgromadzeniu.
Proszę Cię, żebym pozostała wierna Tobie również w zgromadzeniu, w którym krzyż, przebaczenie, uśmiech, dobroć, zgoda, modlitwa nie wydają się być naturalne, a może nawet stają się nie do przyjęcia. Żebym umiała Cię chwalić w każdym zgromadzeniu. Najlepiej, żebym umiała mówić o Tobie tym, jak żyję, tym, co wybieram, tym, o czym myślę.
Nadto rozważania wyrecytowali lektorzy i ministranci, dzieci, oazowicze, zarówno spośród młodzieży jak i z Kręgów Domowego Kościoła, członkowie Wspólnoty Manus Domini Katolickiej Odnowy w Duchu św., kandydaci do bierzmowania, kobiety pracujące w Zespole Charytatywnym, Honorowa Straż NSPJ, Krąg biblijny, Akcja Katolicka, młodzi ze scholi ŚDM, kapłan. Oni też ponieśli krzyż. Rozważania przeplataliśmy śpiewem wspólnym i zespołów śpiewaczych.
W Niedzielę Palmową
(20 marca 2016 r.) ks. Prałat Jan Franczak skończył 75 rok życia, więc pojawiło się rytmiczne życzymy, życzymy...i to dyskretne, osobiste. Chłopcy Bartosz, Paweł, Jakub, Jasiu, Tomek i Mateusz, prawie jak apostołowie, przygotowani przez ks. Bogdana przyjęli błogosławieństwo ministranta. Pani Anita i Pani Jadzia zadbały o uroczą, pogodną i czułą twarz jury w konkursie palm wielkanocnych.
W Wielki Czwartek
w czasie Mszy św. Wieczerzy Pańskiej przyjęliśmy Ciało i Krew Pańską.
W Wielki Piątek
po liturgii Męki Pańskiej
Chrzest w Grobie Bożym symbolizowała biel i kamienna chrzcielnica. Służyła ona przez dwieście lat w jednym z kościołów pogórza, teraz jest pusta, wyschła, jakby o niej zapomniano. Czeka na renowację w warsztacie kamieniarskim, ponowną instalację w macierzystej świątyni i napełnienie zdrojem chrzcielnym.
Eucharystię symbolizowała czerwień.
Zresztą Eucharystia nie potrzebuje symboli.
Chrystus wiecznie żywy, prawdziwie obecny w Najświętszym Sakramencie zaprasza nas, którzy w chrzcie przekroczyliśmy bramę miłosierdzia. Zaprasza nas w drogę, w prawdzie wyboistą, wymagającą ostrożności i zaufania, ale prowadzącą ku wieczności.
W Wigilię Pachalną
po poświęceniu pokramów poświęciliśmy ogień, paschał, wodę.
Diakonię porządkowo-dekoracyjną stanowili: pan kościelny Edward Śliwiński z Andrzejem, Krzyśkiem i Ryśkiem, porządkując kościół i otoczenie oraz montując dekoracje, pani Elżbieta wykonując dekoracje kwiatowe i dbając o bieliznę liturgiczną, pani Teresa z mężem sprzątając oba kościelne poziomy.
Diakonię muzyczno-wokalną podjęli: pan organista Andrzej, chór Amicus pod dyrekcją p. Danuty Degórskiej-Czubek, schola oazowa moderowana przez Klaudię i dwie Asie, wielopokoleniowa schola Światowych Dni Młodzieży z dyrygentem, p. Violą Tomczyk, oraz reaktywowana orkiestra dęta pod batutą p. Marka Pawlika.
Asysty w czasie liturgii zapewnili lektorzy i ministranci koordynowani przez ks. Łukasza i wspierani z zakrystii przez kościelnych Edwardów, p. Śliwińskiego i p. Kośmidra.
Medytacje, śpiewy i recytacje w czasie czytania Pasji i wspólnych adoracji podjęli Honorowa Straż NSPJ, Róże Żywego Różańca, Rodzina Radia Maryja, Krąg Biblijny, Akcja Katolicka, Odnowa w Duchu Świętym, Kręgi Domowego Kościoła.
Diakonię charytatywną zapewniły panie z Zespołu Charytatywnego przygotowując paczki świąteczne i młodzież, która te paczki rozniosła dla potrzebujących tuż po pobłogosławieniu a także my wszyscy, którzy napełniliśmy kosze daru ołtarza, oraz regularnie składamy ofiary na cele charytatywne podejmowane w naszej parafii.
Aparatu nie wypuszczał z ręki Piotrek Koprowski.
Pracowali też dla dobra duchowego wiernych naszej parafii Karol Badyna - artysta rzeźbiarz, Krzysztof Janiszewski z pracownikami z firmy Reklamiarnia, Bogdan Kiełbus - stolarz z synem, Wojciech Rutkowski - elektryk, p. Teresa, właścicielka sklepu tekstylnego Konrad.
Łatwiej zmartwychwstać radości paschalnej, we wspólnocie, którą ożywia ewangeliczna proegzystencja, bycie dla drugiego. Nie obok drugiego, ani tym bardziej przeciw drugiemu, ale dla drugiego. Bardzo dziękujemy!
***
Światło zwyciężyło ciemność. W ciemnym kościele zapłonęła świeca symbolizująca życie. Świeca przypominająca Zwycięzcę śmierci. W naszej rzeczywistości, którą niejednokrotnie bylibyśmy skorzy nazwać pustynią - trysnęło źródło życia, zdrój chrzcielny. Nieprzystępna pustynia świata w którym żyjemy zrodziła oazę życia. Przyjęła wiele takich oaz.
Wyrzućmy stanowczo stare przyzwyczajenia i przywiązania do grzechu - tego domaga się od nas Paweł (por. 1 Kor 5,7). Świeże doświadczenie wiary pozostawmy. Jesteśmy przaśnym chlebusiem, zarobionym, owszem naprędce, bez zakwaszania ale jesteśmy chlebusiem świeżutkim. Wielu z nas ma ciągle świeże, aktualne doświadczenie skruszonego szeptu w konfesjonale. Wielu z nas ma wciąż aktualne doświadczenie udziału w uczcie Wieczernika, przyjmowania Ciała i Krwi Pańskiej, przytulenia się do Krzyża, czy ucałowania Go, wielu z nas ma w oczach blask płomienia paschału w ciemnej świątyni i rześki chłód kropli wody ze zdroju chrzcielnego na policzku. Wymowne obrazy działającej łaski. Tego, to znaczy obrazów, a tym bardziej łaski nie wyrzucajmy.
Kwas grzechu, złości, dwulicowości, przewrotności, to i owszem, nadaje się do wyrzucenia. Nie przestawajmy natomiast świętować. Nie gaśmy nadziei, nie traćmy zapału. Żyjmy w czystości. Mówmy prawdę. Można żyć szanując się wzajemnie, mówiąc do siebie życzliwie. Można żyć więcej modląc się. Warto żyć w sposób zdyscyplinowany postanowieniem. Można się oprzeć nałogowi. Można nie dać się pochłonąć codzienności. Można i na co dzień wiele dobrego zrobić dla wspólnoty. Możemy mieć pewność, że jeśli tak uczynimy, to dobro wróci do nas w postaci wdzięczności i uprzejmości bliźnich.
Zło zajęte samo sobą. Niezdolne rozpoznać i uznać obecnego Dobra. Byłaby to jeszcze bardziej smutna wizja, niż ta pierwsza.
Przemineła Wielkanoc? Od nas zależy. Może ledwie na dobre się nie zaczęła?
W piątek, 18 marca, tuż po odprawieniu rekolekcji parafialnych przeszliśmy
drogą krzyżową
deptakiem naszego osiedla. Nie uczestniczyli w niej wolontariusze z Pradni Pomoc bliźniemu. Towarzyszyli nam świadczac tą pomoc w miejscu pracy. Proboszcz poprowadził rozważanie stacji V w ich imieniu. Takich Szymonów jest całkiem sporo wokół nas. Oni nie są spośród nas, a jednak są wokół nas. Czasem nie są ochrzczeni. Czasem przyjęli chrzest, ale pogubili się w swej wierze. Niemniej jednak wychodzi z nich dobroć, której - ze wstydem to stwierdzam - w sobie nie dostrzegam.
Ja mam do dyspozycji łaskę, modlitwę, adorację, sakramenty, swoje ulubione miejsce w kościele. Oni nie. Tymczasem spotykam ich przy cierpiącym, zanim podejmę decyzję, żeby samemu odwiedzić i pocieszyć cierpiącego.
Moje poczucie posiadanej racji, przynależenia do Kościoła na wyłączność może uśpić moją gorliwość, mój ewangeliczny zapał. Może stać się niebezpieczne, o ile nie zaowocuje kolejnymi czynami miłosierdzia. Wprowadziłeś mnie do Kościoła przez bramę chrztu. To jest dar, za który jestem wdzięczny. W równej mierze jest to jednak zobowiązanie do dobroci wobec bliźnich. Dobroci wobec Ciebie. Spraw, żebym o tym nie zapominał.
Jedna z róż różańcowych wcieliła się w płaczącą niewiastę: Głosisz Panie imię Twego Ojca kobietom w zgromadzeniu które zebrało się z nienawiści. Głosisz imię Twego Ojca wobec ludzi, których zgromadziło nie poszanowanie Boga, lecz odrzucenie Go.
Odprawiamy drogę krzyżową. Tutaj naturalny i dobrze obecny wydaje się znak krzyża. Naturalny wydaje się uśmiech. Naturalna wydaje się życzliwość i pojednanie. Naturalną jest wspólna modlitwa i chęć przebaczenia naszym winowajcom. Naturalny wydaje się wspólny śpiew wielu pokoleń. Dobrze modlić się w takim zgromadzeniu.
Proszę Cię, żebym pozostała wierna Tobie również w zgromadzeniu, w którym krzyż, przebaczenie, uśmiech, dobroć, zgoda, modlitwa nie wydają się być naturalne, a może nawet stają się nie do przyjęcia. Żebym umiała Cię chwalić w każdym zgromadzeniu. Najlepiej, żebym umiała mówić o Tobie tym, jak żyję, tym, co wybieram, tym, o czym myślę.
Nadto rozważania wyrecytowali lektorzy i ministranci, dzieci, oazowicze, zarówno spośród młodzieży jak i z Kręgów Domowego Kościoła, członkowie Wspólnoty Manus Domini Katolickiej Odnowy w Duchu św., kandydaci do bierzmowania, kobiety pracujące w Zespole Charytatywnym, Honorowa Straż NSPJ, Krąg biblijny, Akcja Katolicka, młodzi ze scholi ŚDM, kapłan. Oni też ponieśli krzyż. Rozważania przeplataliśmy śpiewem wspólnym i zespołów śpiewaczych.
W Niedzielę Palmową
(20 marca 2016 r.) ks. Prałat Jan Franczak skończył 75 rok życia, więc pojawiło się rytmiczne życzymy, życzymy...i to dyskretne, osobiste. Chłopcy Bartosz, Paweł, Jakub, Jasiu, Tomek i Mateusz, prawie jak apostołowie, przygotowani przez ks. Bogdana przyjęli błogosławieństwo ministranta. Pani Anita i Pani Jadzia zadbały o uroczą, pogodną i czułą twarz jury w konkursie palm wielkanocnych.
W Wielki Czwartek
w czasie Mszy św. Wieczerzy Pańskiej przyjęliśmy Ciało i Krew Pańską.
W Wielki Piątek
po liturgii Męki Pańskiej
Chrzest w Grobie Bożym symbolizowała biel i kamienna chrzcielnica. Służyła ona przez dwieście lat w jednym z kościołów pogórza, teraz jest pusta, wyschła, jakby o niej zapomniano. Czeka na renowację w warsztacie kamieniarskim, ponowną instalację w macierzystej świątyni i napełnienie zdrojem chrzcielnym.
Eucharystię symbolizowała czerwień.
Zresztą Eucharystia nie potrzebuje symboli.
Chrystus wiecznie żywy, prawdziwie obecny w Najświętszym Sakramencie zaprasza nas, którzy w chrzcie przekroczyliśmy bramę miłosierdzia. Zaprasza nas w drogę, w prawdzie wyboistą, wymagającą ostrożności i zaufania, ale prowadzącą ku wieczności.
W Wigilię Pachalną
po poświęceniu pokramów poświęciliśmy ogień, paschał, wodę.
Diakonię porządkowo-dekoracyjną stanowili: pan kościelny Edward Śliwiński z Andrzejem, Krzyśkiem i Ryśkiem, porządkując kościół i otoczenie oraz montując dekoracje, pani Elżbieta wykonując dekoracje kwiatowe i dbając o bieliznę liturgiczną, pani Teresa z mężem sprzątając oba kościelne poziomy.
Diakonię muzyczno-wokalną podjęli: pan organista Andrzej, chór Amicus pod dyrekcją p. Danuty Degórskiej-Czubek, schola oazowa moderowana przez Klaudię i dwie Asie, wielopokoleniowa schola Światowych Dni Młodzieży z dyrygentem, p. Violą Tomczyk, oraz reaktywowana orkiestra dęta pod batutą p. Marka Pawlika.
Asysty w czasie liturgii zapewnili lektorzy i ministranci koordynowani przez ks. Łukasza i wspierani z zakrystii przez kościelnych Edwardów, p. Śliwińskiego i p. Kośmidra.
Medytacje, śpiewy i recytacje w czasie czytania Pasji i wspólnych adoracji podjęli Honorowa Straż NSPJ, Róże Żywego Różańca, Rodzina Radia Maryja, Krąg Biblijny, Akcja Katolicka, Odnowa w Duchu Świętym, Kręgi Domowego Kościoła.
Diakonię charytatywną zapewniły panie z Zespołu Charytatywnego przygotowując paczki świąteczne i młodzież, która te paczki rozniosła dla potrzebujących tuż po pobłogosławieniu a także my wszyscy, którzy napełniliśmy kosze daru ołtarza, oraz regularnie składamy ofiary na cele charytatywne podejmowane w naszej parafii.
Aparatu nie wypuszczał z ręki Piotrek Koprowski.
Pracowali też dla dobra duchowego wiernych naszej parafii Karol Badyna - artysta rzeźbiarz, Krzysztof Janiszewski z pracownikami z firmy Reklamiarnia, Bogdan Kiełbus - stolarz z synem, Wojciech Rutkowski - elektryk, p. Teresa, właścicielka sklepu tekstylnego Konrad.
Łatwiej zmartwychwstać radości paschalnej, we wspólnocie, którą ożywia ewangeliczna proegzystencja, bycie dla drugiego. Nie obok drugiego, ani tym bardziej przeciw drugiemu, ale dla drugiego. Bardzo dziękujemy!
***
Światło zwyciężyło ciemność. W ciemnym kościele zapłonęła świeca symbolizująca życie. Świeca przypominająca Zwycięzcę śmierci. W naszej rzeczywistości, którą niejednokrotnie bylibyśmy skorzy nazwać pustynią - trysnęło źródło życia, zdrój chrzcielny. Nieprzystępna pustynia świata w którym żyjemy zrodziła oazę życia. Przyjęła wiele takich oaz.
Wyrzućmy stanowczo stare przyzwyczajenia i przywiązania do grzechu - tego domaga się od nas Paweł (por. 1 Kor 5,7). Świeże doświadczenie wiary pozostawmy. Jesteśmy przaśnym chlebusiem, zarobionym, owszem naprędce, bez zakwaszania ale jesteśmy chlebusiem świeżutkim. Wielu z nas ma ciągle świeże, aktualne doświadczenie skruszonego szeptu w konfesjonale. Wielu z nas ma wciąż aktualne doświadczenie udziału w uczcie Wieczernika, przyjmowania Ciała i Krwi Pańskiej, przytulenia się do Krzyża, czy ucałowania Go, wielu z nas ma w oczach blask płomienia paschału w ciemnej świątyni i rześki chłód kropli wody ze zdroju chrzcielnego na policzku. Wymowne obrazy działającej łaski. Tego, to znaczy obrazów, a tym bardziej łaski nie wyrzucajmy.
Kwas grzechu, złości, dwulicowości, przewrotności, to i owszem, nadaje się do wyrzucenia. Nie przestawajmy natomiast świętować. Nie gaśmy nadziei, nie traćmy zapału. Żyjmy w czystości. Mówmy prawdę. Można żyć szanując się wzajemnie, mówiąc do siebie życzliwie. Można żyć więcej modląc się. Warto żyć w sposób zdyscyplinowany postanowieniem. Można się oprzeć nałogowi. Można nie dać się pochłonąć codzienności. Można i na co dzień wiele dobrego zrobić dla wspólnoty. Możemy mieć pewność, że jeśli tak uczynimy, to dobro wróci do nas w postaci wdzięczności i uprzejmości bliźnich.