Reymonta. Motywacja tygodniowa w jednej z siłowni dla ćwiczących. Mniejsza o mięśnie, o rzeźbę ciała, choć i to, jak odczuwamy nie jest bez znaczenia.
        Jezus motywuje mnie podobnie dokonując całościowego spojrzenia na życie, które prowadzę. Błogosławiąc mi,  przestrzegając, uwalniając i uzdrawiając mnie wręcza mi klucz do zauważenia wokół siebie wielu dobrych ludzi. Klucz, który zawiera się w przyjaznym spojrzeniu na samego siebie. 

         Zeszedł z nimi na dół i zatrzymał się na równinie. Był tam duży poczet Jego uczniów i wielkie mnóstwo ludu z całej Judei i Jerozolimy oraz z wybrzeża Tyru i Sydonu; przyszli oni, aby Go słuchać i znaleźć uzdrowienie ze swych chorób. Także i ci, których dręczyły duchy nieczyste, doznawali uzdrowienia. Łk 6,17n w przekładzie Biblii Tysiąclecia

        Młodzi animatorzy oazowi z naszej parafii są gotowi poprowadzić spotkania dla dzieci w wieku od 1 do 6 klasy szkoły podstawowej. Spotkania będą się odbywały w piątki od 17:00 do 18:00 (przed rozpoczęciem spotkania oazy młodzieżowej). Wybrany temat formacyjny oraz gry integracyjne aktywizujące dzieci zajmą czas spotkania w proporcji czasowej około 1:1. Do tego modlitwa. Animatorzy planują podzielić dzieci na grupy wiekowe (klasy 1-3 oraz 4-6). Miałaby w ten sposób powstać Oaza Dzieci Bożych, czyli narybek dla oazy młodzieżowej.
         Aleksandra Róg, Agnieszka Fudali, Szymon Róg oraz Szymon Rewilak we współpracy z katechetami, ks. Tomaszem Skotnicznym i p. Karoliną Tabor zapraszają dzieci na cykl spotkań piątkowych w oparciu o opracowane materiały Sługi Bożego, ks. Blachnickiego, twórcy ruchu oazowego, odpowiadajace kolejnemu okresowi roku liturgicznego.
         Przykładowa lista tematów spotkań? Prosimy bardzo:
• Spotkanie integracyjno-zapoznawcze
• Poznajemy Oazę
• Moje miejsce we Wspólnocie
• Wprowadzenie w Wielki Post
• Post, modlitwa i jałmużna - filary Wielkiego Postu
• Jak poznajemy Boga przez Jego Słowo
• Jezus mnie kocha
• Kim jest Duch Święty?
• Triduum Paschalne
• Jesteśmy dziećmi Bożymi
• Nasi święci Patronowie
• Moje przeżywanie Mszy Świętej
• Maryja - nasza matka
• Kościół naszym domem

             Zapraszamy!

         W Ghanie wierzą w sens porzekadła: Jeśli wspinasz się na właściwe drzewo, możesz liczyć na pomocną dłoń, czyli ważne, żebyś dążył do szlachetnego celu, wtedy inni z pewnością przyjdą ci z pomocą.
         Siostry Nazaretanki posługują w Ghanie od 2012 roku, prowadząc dwie szkoły w Yamfo i Chiraa oraz wspierając na różne sposoby tamtejszy Kościół. Dzielą się z tamtejszymi wierzącymi charyzmatem Najświętszej Rodziny. Siostra M. Ewa Adamczyk, którą będziemy gościć w najbliższą niedzielę (20 lutego br.) w naszej parafii przygotowuje się do wyjazdu na tamtą misję. Miała możliwość przebywać tam w sierpniu ubiegłego roku i poznać radości i trudności tamtejszego Kościoła.
        Jedna z wiejskich parafii, którą opiekuje się proboszcz z Ghany - ks. Franciszek - nie ma żadnego budynku kościelnego (na zdjęciu wiata jako aktualne miejsce modlitwy na placu, kóry jest własnością parafii), choć parafię ustanowiono już przed 10 laty. Parafianie są bardzo ubodzy. Dodatkowo doświadczyli oszustwa przy zakupie ziemi pod budowę. Plac ostatecznie udało się kupić ale nie stać ich na zakup materiałów i sfinansowanie kosztów budowy. Oczekują na solidarną pomoc katolików z Polski. Byłaby ona wspaniałym znakiem solidarności z tymi, którzy tak jak my wierzą w Boga (blisko 70 % ludności Gnany to chrześcijanie, 15 % to katolicy). Proszą o to za przyczyną św. Jana Pawła II, patrona ich Parafii. 

           Ghana usytuowana jest nad Zatoką Gwinejską w Zachdniej Afryce. Jest maleńkim państwem afrykańskim. Jej powierzchnia to 2/3 powierzchni Polski. Na jej terytorium znajduje się największe na świecie sztuczne jezioro Volta. Podstawowym źródłem dochodu Ghany jest drobne rolnictwo. Uprawia się tu maniok, kukurydzę, kakao, ryż, banany. Ghana eksportuje złoto, kakao, drewno, tuńczyka, boksyty, aluminium, rudy manganu, warzywa i owoce ale dalej uzależniona jest od pomocy finansowej i technologicznej z zagranicy.
       W Ghanie średnio żyje się 59 lat.
      Analfabetyzm dotyka 42% społeczeństwa.
     Dzieci przychodzą do szkoły z ołówkiem. Nie mają własnych książek i zeszytów. Uczą się teoretycznie obsługi komputera z rysunków wykonanych przez nauczyciela na tablicy, nie mając najczęściej przez cały czas nauki rzeczywistego dostępu do niego. Przychodzą godzinę lub więcej przed zajęciami, żeby posprzątać salę, podwórko, przynieść wody w misce do mycia rąk. 
       Nie zrażają się i nie zniechęcają. Mają poczucie, że zdobywając wiedzę, wspinają sie na właściwe drzewo...