W sezonie ogórkowym monotonnie. Bez opuszczania kuchni przy Jabłonkowskiej, ale za to z jedną z kulinarnych podróży w krainie chleba. Ciabatta, drwala, słonecznikowy, tostowy, etc., etc. Pozornie jakby bardziej bogato, wystawnie, niż na ołtarzu eucharystycznym. Tam wciąż niekwaszony, pszenny, świeżo upieczony. Natomiast owoce spożycia nie do porównania, zdecydowanie na korzyść chleba na życie wieczne. 
        Jam jest chleb życia. Ojcowie wasi jedli mannę na pustyni i pomarli. To jest chleb, który z nieba zstępuje: kto go spożywa, nie umrze. J, 48-50 w przekładzie Biblii Tysiąclecia

                  Wyruszyli. Pielgrzymi 38. Pieszej Pielgrzymki Krakowskiej na Jasną Górę. Mamy wśród nich swego korespondenta w grupie 12. To nasza Rodaczka s. Daniela Kardas, albertynka. Sprzęt fotoreporterski delikatnie rzecz ujmując nie zachwyca, ale najważniejsza jest wola podzielenia się przeżyciami i zachęcenia do udziału w kolejnej pielgrzymce. Poniedziałek, 6 sierpnia, 2018: W czasie pierwszego etapu, gdzieś w drodze do Białego Kościoła.

          Wtorek, 7 sierpnia 218: Dziś kolejny etap, Z Białego Kościoła do Sułoszowej. Idzie się dobrze, choc przygrzewa. Zdjęcie z Pieskowej Skały.

         
          Środa, 8 sierpnia 2018: Sułoszowa-Ogrodzieniec to etap na dziś. Ciepło. Idziemy w dziękczynieniu.

          Czwartek, 9 sierpnia 2018: Ogrodzieniec-Myszków. Radość wspólnej drogi w skwarze i deszczu, dziękuję za towarzyszenie.


         Piątek, 10 sierpnia 2018: Z Myszkowa do Olsztyna. Idziemy w ogniu, żarze Ducha Świętego jak mówił abp Nowak. Zmęczeni ale radośni.

         Sobota, 11 sierpnia 2018: Doszli do celu. 
                                                O  6.40: Ostatni etap. Olsztyn - Jasna Góra. Pan nam błogosławi strumieniami deszczu. Wchodzimy o 16.00. O 19.00 Eucharystia.
                                               O 17.13: Pozdrawiam od tronu Matki. Przywitała nas słońcem, które mimo wszystko jest nagrodą dla strudzonego pielgrzyma.  


         

         Gdzieś przy Jabłonkowskiej. Bochen chleba na śniadanie z ledwie zarysowanym znakiem krzyża. Przywodzi na myśl fragment Galicyjan Stanisława Aleksandra Nowaka:

         Na wsi chleb szanowano, a nawet błogosławiono. Jeśli w chałpie był jeszcze chleb, to nie napoczynali dopiero co upieczonego bochenka. Skoro wystygł, Zawitka wynosiła go na strych i chowała w pakach na zboże. Rękami robiła w zbożu krzykopę, wkładała bochen i przysypywała starannie ziarnem. Ażeby nie zesechł i dobrze się przechowywał. Wyglądało to tak, jakby go nazad oddawała matce - zabrała po urodzeniu, obmyła wodą, upudrowała białą mąką i teraz śpiącego i nakarmionego, zawiniętego w lniane pieluszki kładła przy rodzicielce.

        Jeśli zaś domowi chcieli pokosztować chleba, to zawsze przed pokrajaniem kołacza Zawitka błogosławiła go znakiem krzyża świętego. Niczym Pazurnica żegnająca brzuch położnicy przed wywodem skreślała na bochenku krzyż, jakby chciała pokazać, że to chleb powszedni, o który wciągle się modli.
         Chleb był nieomal żywym storzeniem. 
        Gdzie tam kto by cisnał okruszek na klepisko. 
        Gdy jedną razą dziecka dokazywały przy obiedzie i jedno zakrztusiło się chlebem, a potem wysiąknęło okruszek nosem, okruszek wrzucono do ognia, pod blachę, z którego wyszedł. A gdy komu niechcący kromka upadła na ziemię, nie śmiał wziąć jej do gęby, zaniczym jej nie ukochał. Tak, jakby sie bał, że chleb się nań pogniewa i duża bieda się urodzi. 

         Obowiązkowa lektura stopniująca umiejętnosć szacunku dla chleba przemijalnego i wiecznego.

         Troszczcie się nie o ten pokarm, który ginie, ale o ten, który trwa na wieki, a który da wam Syn Człowieczy; Jego to bowiem pieczęcią swą naznaczył Bóg Ojciec. J 6, 27 w przekładzie Biblii Tysiąclecia