Jesionowa. Poletko lawendy. Krzewinka zawdzięcza swą nazwę Rzymianom, którzy używali ją jako zapachu do kąpieli. Stąd lawenda od lavare, znaczy myć. Fioletowy skarb Prowansji. W XVIII w. służyła nawet do dezynfekcji szpitali. Palono ją, aby pozbyć się miazmatu – dusznego powietrza zgodnie z angielskim powiedzeniem nice smell kept the evil away – zapach utrzymuje zło z dala. Zapach świętości daleko bardziej.

          Kiedy w wyznaczonej dla swego oddziału kolei pełnił służbę kapłańską przed Bogiem, jemu zgodnie ze zwyczajem kapłańskim przypadł los, żeby wejść do przybytku Pańskiego i złożyć ofiarę kadzenia. A cały lud modlił się na zewnątrz w czasie kadzenia. Naraz ukazał mu się anioł Pański, stojący po prawej stronie ołtarza kadzenia. Przeraził się na ten widok Zachariasz i strach padł na niego. Lecz anioł rzekł do niego: Nie bój się Zachariaszu! Twoja prośba została wysłuchana: żona twoja Elżbieta urodzi ci syna, któremu nadasz imię Jan. Łk 1, 8-13 w przekładzie Biblii Tysiąclecia

       Działka w doniczkach przy Jabłonkowskiej. Kiełki maciejki po wtorkowym, cokolwiek spóźnionym zasiewie. W czwartek z rana ktoś zapytał:
- Jak tam posiana maciejka?
- Powoli, poczekajmy - odprał siewca.
       W ten sam czwartek, w godzinach południowych roślina dała siewcy zdumiewającą odpowiedź. Królestwo Boże kiełkuje w sercu siewcy i jego gości, w oczekiwaniu na sierpniowy wieczór, w czasie którego usiądą zgodnie i pogodnie na balkonie przyjmując słodką woń maciejki. 

       Z królestwem Bożym dzieje się tak, jak gdyby ktoś nasienie wrzucił w ziemię. Czy śpi, czy czuwa, we dnie i w nocy nasienie kiełkuje i rośnie, on sam nie wie jak. Mk 4, 26n w przekładzie Biblii Tysiąclecia

    Klasztorna raz jeszcze. Kapitularz opactwa OO. Cystersów w Mogile. Br. Konrad prowadzi mądrą, spójną prelekcję dla parafian-pielgrzymów nt. powstania i historii życia zakonnego w Kościele Zachodnim. Mówi przemyślnie, mnoży szczegóły i ciekawostki. Szanując słuchacza, mówi wartko, swobodnie, wręcz pewnie. Raz skromnie się zawahał i uśmiechnął. Przywołał wtedy słowa psalmu 133 o tym, że dobrze jest, gdy bracia przebywają w zgodzie. Skonstatował, że ten uśmiech jest nawiązaniem do częstego uśmiechu mnichów w chórze wypowiadających te słowa z lekką dozą wątpliwości.

     (...) Spoglądając na siedzących dokoła Niego rzekł: Oto moja matka i moi bracia. Bo kto pełni wolę Bożą, ten Mi jest bratem, siostrą i matką. Mk 3, 34n w przekładzie Biblii Tysiąclecia
 

        Kolejny raz wyszliśmy w Boże Ciało (31 maja) z Chrystusem obecnym w Eucharystii. W tle ołtarzy polowych umieściliśmy piękno ojczystej Ziemi w stulecie Jej niepodległości. Umęczonej ale zwycięskiej ziemi. Stąd cytaty z księgi Daniela, z pieśni chwały Bożej zaśpiewanej przez młodzieńców poddanych próbie wiary w piecu ognistym. 
        Wyszliśmy myśląc o letnich w wierze, a nawet o niepraktykujących. Nie żeby ich potępiać i napiętnować.
        Nie. Nikogo nie mieliśmy zamiaru wykluczyć. Wręcz przeciwnie.
        Wyszliśmy raczej po to, żeby ich odnaleźć. Żeby przekazać wszystkim radość i odwagę wiary. Żeby śmiało ogłosić, że Chrystus, w którego wierzymy jest zawsze młody, zawsze kreatywny, zawsze otwierający nasze zainteresowanie na to, co nowe. Że prowadzi nas ku niezmąconej świeżości Ewangelii. Że w Nim odkrywamy nowe drogi, twórcze metody, bardziej wymowne znaki, bardziej zrozumiałe dla dzisiejszego świata słowa.
        Procesja była potrzebna również nam. Żeby nie bać się Chrystusa, żeby nie stronić od Niego, żeby nie obojętnieć wobec Niego, wtedy, gdy przemierzamy codzienne ścieżki naszego życia. 
         Obok relacji filmowej dysponujemy bogatą galerią zdjęć z Bożego Ciała udostępnioną przez Ryszarda Wyżgę (wprost z gniazda transmisyjnego ; ). Zaprezentujemy ją w kilku odsłonach. Na większą chwałę Bożą!

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•