Radzikowskiego. Krzyż i wiecha na placu kościelnym jako świadkowie tegorocznych prac polegających na wyburzeniu poprzedniej, tymczasowej kaplicy i na  posadowieniu fundamentów kościoła pw. św. Jacka. Kościół będzie miał ołtarz usytuowany na zachodniej ścianie, by sprawujący liturgię zachowali czujność w oczekiwaniu na przyjście od wschodu niegasnącego Słońca, Pana czasu i wieczności, Jezusa Chrystusa. 

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•  

      Założenie architektoniczne kościoła, prace budowlane wspierane ofiarami z dekanatów patronackich, w tym z Bronowic, wyczekiwana liturgia, która będzie w nim sprawowana, wszystko to służy i służyć będzie chwale Bożej.

           Najpierw spójrzmy na spot przygotowany przez organizatorów Światowego Dnia Ubogich w Krakowie, zachęcający do rozeznania szansy, jaką otrzymuje społeczeństwo, jaką otrzymuje każdy z nas, gdy pomoże ubogiemu. Tak, potrzebujemy siebie nawzajem.

        Teraz zachęta do udziału w niedzielnym obiedzie parafialnym w Bożym Młynie dla wszystkich, którzy zazwyczaj samotnie spędzają czas. Zapraszamy na obiad do Bożego Młyna na godz. 13.00 w niedzielę, 18 listopada. Jeśli będzie taka potrzeba, znajdziemy też młodych, którzy mogą zanieść przygotowany obiad osobom obłożnie chorym. Konieczne jest jednak wcześniejsze zgłoszenie w zakrystii lub w Młynie, chętnych do udziału we wspólnym obiedzie i do dostarczenia obiadu. Zapisy chętnych od dziś do wtorku po każdej Mszy św. w zakrystii.

        Zachęcamy również do zainteresowania się losem ubogich na własną rękę i zaproszenia ich do siebie na wspólny obiad. 

       Ofiary zebrane do skarbony na Kuchnię św. Jana Kantego w najbliższą niedzielę w połowie wykorzystamy na przygotowanie parafialnego obiadu, drugą połowę przeznaczymy na organizację archidiecezjalnego dnia ubogich, który rozpocznie się w namiocie na Małym Rynku już 14 listopada.
        Wreszcie na zakończenie inspiracja do wrażliwości na potrzeby ubogiego skreślona przez Inicjatora Światowego Dnia Ubogiego, Papieża Franciszka. Niech się tak stanie. Amen

      Jabłonkowska. Baner na północno-wschodniej fasadzie naszej świątyni. Reprodukcja tryptyku Pauper venit. Christus venit. W stołówce akademickiej z żebrakiem pędzla Pawła Kalinowskiego. Olej na płótnie, 2018. Oryginał w jadalni plebanii parafii św. Jana Kantego w Krakowie.

• 
• 
• 
•  

Plik reprodukcji z sentencją z ostaniej homilii Jana Pawła II na krakowskich Błoniach (18 sierpnia 2002 r.) opracowany przez Łukasza Żebrackiego z pracowni Reklamiarnia. Na zdjęciu własciciel pracowni p. Krzystof Janiszewski z p. Edwardem doglądający pracy synów przy montażu baneru.
      Oglądamy legendarne wejście żebraka do stołówki akademickiej Akademii Krakowskiej. Doniesiono św. Janowi: Ubogi przyszedł. Jan odpowiada odkrywczo, ku zaskoczeniu zgromadzonych profesorów: Chrystus przyszedł! Zaprasza ubogiego do stołu. 
      Lewe skrzydło tryptyku historyczne, z postacią pierwszego polskiego kardynała Zbigniewa Oleśnickiego, szarej eminencji pierwszych Jagiellonów, niemal rówieśnika św. Jana Kantego. Skrzydło poświęcone mistrzom dociekającym prawdy, skrzydło profesorskie. Prawe wychylone ku współczesności, której wyrazem jest postać arcybiskupa Marka Jędraszewskiego, skrzydło widziane współczującym i troskliwym okiem miłosierdzia, dostrzegające ubogiego, czyli brata.  W istocie główna postać dzieła, św. Jana Kanty obecny we wszystkich częściach tryptyku.
       W tej, jak i w wielu innych scenach, również tych z naszego mieszkania, lub z sąsiedztwa poznajemy Boga spotykającego nas, który przypatruje się nam, rozeznaje wagę naszych gestów i tłumaczy ich znaczenie swoim uczniom.

       Potem usiadł naprzeciw skarbony i przypatrywał się, jak tłum wrzucał drobne pieniądze do skarbony. Wielu bogatych wrzucało wiele. Przyszła też jedna uboga wdowa i wrzuciła dwa pieniążki, czyli jeden grosz. Wtedy przywołał swoich uczniów i rzekł do nich: Zaprawdę, powiadam wam: Ta uboga wdowa wrzuciła najwięcej ze wszystkich, którzy kładli do skarbony. Wszyscy bowiem wrzucali z tego, co im zbywało; ona zaś ze swego niedostatku wrzuciła wszystko, co miała, całe swe utrzymanie. Mk 12, 41-44 w przekładzie Biblii Tysiąclecia