Dziękujemy wszystkim zainteresowanym za ofiarność wyrażoną w modlitwie i datkach oraz za wszelką życzliwość, która sprawiła, że w roku pandemii udało nam się wyremontować największą salę w kompleksie parafialnym, mogącą jednorazowo pomieścić 60 osób. 
        Sala jest dedykowana młodzieży oazowej ale za wiedzą proboszcza i opiekuna oazy, jak również parafialnych animatorów Ruchu Światło-Życie będą mogły korzystac z niej inne grupy parafialne.

        Nieopodal Krakowa. Właściwie tuż przy wejściu do Wąwozu Kraków. Potok Kościeliski w dolinie o tej samej nazwie. Nieśmiała budowa zapory. Obraz smucenia się tym, że czegoś nie posiadamy wobec potrzeby radości z tego, co posiadamy w całej pełni. Obraz odgradzania od Boga, w którym należałoby się zanurzyć. 
       Przyszli najęci około jedenastej godziny i otrzymali po denarze. Gdy więc przyszli pierwsi, myśleli, że więcej dostaną; lecz i oni otrzymali po denarze.Wziąwszy go, szemrali przeciw gospodarzowi, mówiąc: "Ci ostatni jedną godzinę pracowali, a zrównałeś ich z nami, którzyśmy znosili ciężar dnia i spiekoty". Na to odrzekł jednemu z nich: "Przyjacielu, nie czynię ci krzywdy; czy nie o denara umówiłeś się ze mną? Weź, co twoje i odejdź! Chcę też i temu ostatniemu dać tak samo jak tobie.  Czy mi nie wolno uczynić ze swoim, co chcę? Czy na to złym okiem patrzysz, że ja jestem dobry?"  Mt 20, 9-15 w przekładzie Biblii Tysiąclecia

      

        

            Skucina w gwarze góralskiej to szczecina. Rzeczywiście sit tworzy gęstą, szczecinowatą darń, dzięki czemu jest wytrzymały na wiatr, suszę i mróz, wiąże glebę, nie dopuszczając do jej erozji.
           Sięga najwyższych szczytów tatrzańskich. Tam gdzie występuje masowo, (Czerwone Wierchy, Ornak) schyłkiem lata zabarwia całe szczyty na brunatnordzawy kolor.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•  

         Impresja pierwsza. 
        Ostatnie słowa rozważania pasyjnego w czasie drogi krzyżowej przygotowanego przez Kingę i Krzysztofa Koehlerów, małżonków dziękujących za 34 lata małżeństwa, rodziców dwóch córek.

         Słowa: Panie prosimy Cię, nie wypuszczaj naszych rodzin ze swych miłosiernych dłoni! 

         W zamierzeniu autorów miały być wypowiedziane szeptem, tak, jak zwykło się mówić się w pomieszczeniu, w kórym złożono martwe ciało. Ostatecznie stały się deklaracją podejmowaną przez kolejne kręgi modlących się pielgrzymów. Stały się refernem powtarzanym, owszem, szeptem, najwyżej półgłosem, za to z głębokim wewnętrznym przekonaniem, osadzonym na skale wiary.

          Impresja druga. 
          Stanowczość pasterza. Metropolita Krakowski, Arcybiskup Marek Jędraszewski otworzył zgromadzonych na pełnię życia, zgodnie z mottem pielgrzymki zaczerpniętym z encykliki Evangelium vitae. Przestrzegł przed przelotnymi, nietrwałymi, tworzonymi bez zobowiązań związkami pogłębiającymi pustkę i frustrację tworzących je. Zachęcał do daru z siebie dla współmałżonka, dla dzieci poczętych, zrodzonych i wychowywanych w rodzinie zapoczątkowanej przez wierny, dozgonny związek kobiety i mężczyzny, do daru z siebie dla Ojczyzny.

          Impresja trzecia. 
          Oczy dziecka. Ufne, czyste. Jakby chowające się za kolanami staszych, a przecież oczekujące pełni życia i gotowe taką pełnię życia otworzyć przed wychowującymi dziecko.

            Impresja ostatnia. 
            Pielgrzymia śpiewna, nieco zawodząca, ale ciągle aktualna, ważna, strofa zapodana w przejściu pomiędzy stacjami drogi krzyżowej przez przewodnika kalwaryjskiego prowadzącego grupę archidiecezjalną. Strofa pieśni kalwaryjskiej, która również ma ambicję przerodzić grupę w pielgrzymią rodzinę:

I my też postąpmy, córki i synowie,
Adama i Ewy nędzni potomkowie,
Wyżej w górę, z boleścią, z żałością
Gdzie zdzierają szaty z Jezusa, z nagłością...

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•